Karuja muistoja Kiinan historiasta
Toisinaan sävellyksillä on yhtä suuri dokumentoiva kuin esteettinen arvo. Xilin Wangin (s. 1936) kolmas sinfonia peilaa Kiinan historiaa tavalla, jota on vaikea karistaa mielestään. Wang syntyi Taiwanin perustajaa Tshiang Kai-Shekiä kannattavaan perheeseen, mutta sai koulutuksensa sodan jälkeisessä maolaisessa Kiinassa. Astuttuaan esiin sinfonikkona 1960-luvun alussa hän joutui ns. kulttuurivallankumouksen uhriksi, passitettiin vankilaan ja pakkotyöhön tehtaaseen. Vuonna 1990 valmistunut monoliittinen kolmas sinfonia käsittelee kaunistelematta näitä kokemuksia. Lisäksi teos ”on omistettu vuoden 1989 Tiananmenin mielenosoitukselle ja joukkomurhalle sekä ihmisille, joilla on korkeita ihanteita ja jotka tavoittelevat demokratiaa ja vapautta kaikkialla maailmassa”.
Hyvässä tarkoituksessa on syntynyt paljon huonoa musiikkia, mutta kaikessa karuudessaan Wangin sinfonia pysäyttää. Sinfonian hidas avausosa tuo mieleen Shostakovitshin kahdeksannen ja kymmenen sinfonian vastaavat osat. Orkesterin matalassa rekisterissä mataa synkkää energiaa, joka purkautuu raastavissa huipennuksissa. Scherzo lisää kauhukuviin pendereckimäisiä riitasointuja, lyömäsoitinten räiskettä ja ilkkuvia puhaltimia. Hidas osa häälyy hyisissä trilleissä, jotka tiivistyvät repiviksi kohtauksiksi rauetakseen laskeutuviin jousiglissandoihin.
Finaali tuntuu marssivan kohti valoisampaa tulevaisuutta, mutta helppoa lunastusta eivät etenemistä piirittävät riitasoinnut salli. Voi tulla yllätyksenä, että teoksen on levyttänyt Pekingissä Emmanuel Siffertin johtama Kiinan Kansallisorkesteri, joka joutuu tehtävässään lujille, mutta saa musiikkiin hurjan latauksen.
Antti Häyrynen
I am testing the capabilities of ChatGPT as a translator. Here are the translations it produced. I can only conclude that the original text is appropriate 🙂
Best regards,
Ad Min
Harsh Memories from China’s History
Sometimes compositions have as much documentary value as they do aesthetic value. Xilin Wang’s (b. 1936) third symphony reflects China’s history in a way that is hard to shake from one’s mind. Wang was born into a family that supported the founder of Taiwan, Chiang Kai-Shek, but received his education in post-war Maoist China. Emerging as a symphonist in the early 1960s, he fell victim to the so-called Cultural Revolution, was imprisoned, and sent to forced labor in a factory. The monolithic third symphony, completed in 1990, candidly addresses these experiences. Furthermore, the work “is dedicated to the 1989 Tiananmen Square protest and massacre, as well as to people with high ideals who strive for democracy and freedom worldwide.”
Much poor music has been created with good intentions, but in all its harshness, Wang’s symphony is arresting. The slow opening movement of the symphony evokes the corresponding movements of Shostakovich’s eighth and tenth symphonies. There is a dark energy lurking in the low register of the orchestra, which bursts out in wrenching climaxes. The Scherzo adds Penderecki-like dissonances, the clatter of percussion, and mocking winds to the scenes of horror. The slow movement hovers in icy trills that condense into tearing episodes before subsiding into descending string glissandi.
The finale seems to march toward a brighter future, but the dissonances surrounding the progression do not allow for easy redemption. It may come as a surprise that the work was recorded in Beijing by the China National Symphony Orchestra, conducted by Emmanuel Siffert, who face significant challenges but bring a fierce intensity to the music.
Souvenirs rudes de l’histoire de la Chine
Parfois, les compositions ont autant de valeur documentaire qu’esthétique. La troisième symphonie de Xilin Wang (né en 1936) reflète l’histoire de la Chine d’une manière difficile à oublier. Wang est né dans une famille qui soutenait le fondateur de Taïwan, Chiang Kai-Shek, mais a reçu son éducation dans la Chine maoïste d’après-guerre. Émergent comme symphoniste au début des années 1960, il est devenu victime de la Révolution culturelle, a été emprisonné et envoyé en travaux forcés dans une usine. La troisième symphonie monolithique, achevée en 1990, traite sans détour de ces expériences. En outre, l’œuvre « est dédiée à la manifestation et au massacre de la place Tiananmen en 1989, ainsi qu’aux personnes ayant de hauts idéaux et qui aspirent à la démocratie et à la liberté dans le monde entier. »
Beaucoup de mauvaise musique a été créée avec de bonnes intentions, mais dans toute sa rudesse, la symphonie de Wang est saisissante. Le lent mouvement d’ouverture de la symphonie évoque les mouvements correspondants des huitième et dixième symphonies de Chostakovitch. Il y a une énergie sombre tapie dans le registre bas de l’orchestre, qui éclate en climax déchirants. Le Scherzo ajoute des dissonances à la Penderecki, des cliquetis de percussions et des vents moqueurs aux scènes d’horreur. Le mouvement lent flotte dans des trilles glaciales qui se condensent en épisodes déchirants avant de s’évanouir en glissandi de cordes descendantes.
Le finale semble marcher vers un avenir plus radieux, mais les dissonances entourant la progression ne permettent pas une rédemption facile. Il peut être surprenant que l’œuvre ait été enregistrée à Pékin par l’Orchestre National de Chine, dirigé par Emmanuel Siffert, qui fait face à des défis importants mais apporte une intensité féroce à la musique.
Harte Erinnerungen an die Geschichte Chinas
Manchmal haben Kompositionen ebenso großen dokumentarischen wie ästhetischen Wert. Xilin Wangs (geb. 1936) dritte Sinfonie spiegelt die Geschichte Chinas auf eine Weise wider, die schwer aus dem Gedächtnis zu löschen ist. Wang wurde in eine Familie geboren, die den Gründer Taiwans, Chiang Kai-Shek, unterstützte, erhielt jedoch seine Ausbildung im maoistischen China nach dem Krieg. In den frühen 1960er Jahren als Symphoniker aufstrebend, fiel er der sogenannten Kulturrevolution zum Opfer, wurde inhaftiert und zur Zwangsarbeit in eine Fabrik geschickt. Die monolithische dritte Sinfonie, die 1990 vollendet wurde, behandelt diese Erfahrungen unverblümt. Darüber hinaus ist das Werk „der Protestaktion und dem Massaker auf dem Platz des Himmlischen Friedens 1989 sowie den Menschen mit hohen Idealen gewidmet, die weltweit nach Demokratie und Freiheit streben“.
Mit guten Absichten wurde viel schlechte Musik geschaffen, aber in all ihrer Härte ist Wangs Sinfonie eindrucksvoll. Der langsame Eröffnungssatz der Sinfonie erinnert an die entsprechenden Sätze von Schostakowitschs achter und zehnter Sinfonie. Es gibt eine dunkle Energie, die im tiefen Register des Orchesters lauert und sich in quälenden Höhepunkten entlädt. Das Scherzo fügt den Schreckensszenen pendereckiartige Dissonanzen, das Klirren von Schlagzeug und höhnische Bläser hinzu. Der langsame Satz schwebt in eisigen Trillern, die sich zu reißenden Episoden verdichten, bevor sie in absteigenden Glissandi der Streicher verklingen.
Das Finale scheint auf eine hellere Zukunft zuzuschreiten, aber die Dissonanzen, die den Fortschritt umgeben, lassen keine leichte Erlösung zu. Es mag überraschen, dass das Werk in Peking vom China National Symphony Orchestra unter der Leitung von Emmanuel Siffert aufgenommen wurde, das sich großen Herausforderungen stellt, aber eine heftige Intensität in die Musik bringt.
Суровые воспоминания из истории Китая
Иногда композиции имеют такое же документальное значение, как и эстетическое. Третья симфония Силина Вана (род. 1936) отражает историю Китая таким образом, что её трудно выбросить из головы. Ван родился в семье, поддерживавшей основателя Тайваня Чан Кайши, но получил образование в послевоенном маоистском Китае. Появившись как симфонист в начале 1960-х годов, он стал жертвой так называемой культурной революции, был заключен в тюрьму и отправлен на принудительные работы на завод. Монолитная третья симфония, завершенная в 1990 году, без прикрас описывает эти переживания. Более того, произведение «посвящено протестам и резне на площади Тяньаньмэнь 1989 года, а также людям с высокими идеалами, стремящимся к демократии и свободе по всему миру».
С благими намерениями создавалась и плохая музыка, но во всей своей суровости симфония Вана поражает. Медленная вступительная часть симфонии напоминает соответствующие части восьмой и десятой симфоний Шостаковича. В низком регистре оркестра таится мрачная энергия, которая прорывается в душераздирающих кульминациях. Скерцо добавляет к сценам ужаса пендерецкие диссонансы, стук ударных и насмешливые духовые. Медленная часть парит в ледяных трелях, которые сгущаются в раздирающие эпизоды, прежде чем угаснуть в нисходящих глиссандо струнных.
Финал кажется маршем к светлому будущему, но диссонансы, окружающие продвижение, не позволяют легкого искупления. Может показаться неожиданным, что произведение было записано в Пекине Национальным симфоническим оркестром Китая под управлением Эммануэля Сифферта, который сталкивается с серьезными трудностями, но придает музыке яростную интенсивность.
Hårda minnen från Kinas historia
Ibland har kompositioner lika stort dokumentärt värde som estetiskt värde. Xilin Wangs (f. 1936) tredje symfoni speglar Kinas historia på ett sätt som är svårt att skaka av sig. Wang föddes i en familj som stödde Taiwans grundare Chiang Kai-Shek, men fick sin utbildning i det efterkrigstida maoistiska Kina. Han framträdde som symfoniker i början av 1960-talet, men föll offer för den så kallade kulturrevolutionen, fängslades och skickades till tvångsarbete i en fabrik. Den monolitiska tredje symfonin, färdigställd 1990, behandlar dessa upplevelser utan försköning. Vidare är verket ”dedicerat till protesten och massakern på Himmelska fridens torg 1989 samt till människor med höga ideal som strävar efter demokrati och frihet över hela världen”.
Mycket dålig musik har skapats med goda avsikter, men i all sin hårdhet är Wangs symfoni gripande. Symfonins långsamma öppningssats påminner om motsvarande satser i Sjostakovitjs åttonde och tionde symfonier. Det finns en mörk energi som lurar i orkesterns låga register, som bryter ut i plågsamma klimax. Scherzot lägger till pendereckiska dissonanser, slagverkskrasch och hånfulla träblås till skräckscenerna. Den långsamma satsen svävar i isiga drillar som kondenseras till slitande episoder innan de sjunker ner i fallande stråkglissandon.
Finalen verkar marschera mot en ljusare framtid, men de dissonanser som omger framåtskridandet tillåter ingen lätt försoning. Det kan komma som en överraskning att verket spelades in i Peking av Kinas Nationalorkester under ledning av Emmanuel Siffert, som möter stora utmaningar men tillför musiken en våldsam intensitet.
