Rouvali taitaa Stravinskyn
Stravinsky-levytysten yhteydessä mainitaan usein, etteivät säveltäjän omat tallenteet ole mitään malliesimerkkejä. Parhaimmillaan niistä kuitenkin käy ilmi säveltäjän teräväreunainen fraseerausja kubistisesti sätkivät rytmit. Toiset taas johtavat Stravinskya niin kuin mitä tahansa muuta musiikkia ja vaikutelmasta tulee turvallisempi. Santtu-Matias Rouvali ei syyllisty moiseen, vaikka hänen otteensa Tulilinnussa ja Petrushkassa on rennompi kuin Philharmonia-edeltäjänsä Esa-Pekka Salosen. Rouvalin hersyvästi luonnehditut tulkinnat ovat houkuttelevampia kuin Klaus Mäkelän taannoiset, kasvottomiksi puunatut esitykset. Lontoon Royal Festival Hallissa viime vuoden toukokuussa tehdyt konserttitaltioinnit eivät kilpaile teknisesti studioäänitysten kanssa, mutta ainakin sointikuva on verraten luonnollinen.
Suurempi vahinko on, että molemmista teoksista tarjotaan vain Stravinskyn 1940-luvulla laatimat konserttisarjat. Tulilintu-sarja hehkuu sadun väreissä ja Rouvali kylvää teokseen vapautuneita oivalluksia. Taikuri Kastshei ei tällä kertaa ole länsimaista musiikkikäsitystä järkyttävä terroristi, vaan perinteisempi inhimillistä tasapainoa uhkaava häirikkö. Petrushka menettää konserttisarjassa joitakin avainkohtiaan, ja Rouvalikin jättää nukketarinan väkivaltaa ja bitonaalista kirpeyttä taka-alalle. Sieltä ne kuitenkin kuumottavat laskiaisjuhlien värikkään humun läpi. Monissa sooloissa kuuluu Rouvalin vahva luottamus soittajiinsa ja tulkinnoissa on tarttuva yhdessä tekemisen henki.
Antti Häyrynen
I am testing the capabilities of ChatGPT as a translator. Here are the translations it produced. I can only conclude that the original text is appropriate 🙂
Best regards,
Ad Min
Rouvali Masters Stravinsky
In discussions of Stravinsky recordings, it is often noted that the composer’s own recordings are not exemplary. However, at their best, they reveal Stravinsky’s sharp-edged phrasing and cubistically jerky rhythms. Others conduct Stravinsky as if it were any other music, resulting in a safer impression. Santtu-Matias Rouvali does not fall into this trap, though his approach to The Firebird and Petrushka is more relaxed than his predecessor at the Philharmonia, Esa-Pekka Salonen. Rouvali’s vividly characterized interpretations are more enticing than Klaus Mäkelä’s recent, facelessly polished performances. The concert recordings, made at London’s Royal Festival Hall last May, do not compete technically with studio recordings, but at least the sound image is relatively natural.
A greater loss is that only Stravinsky’s concert suites from the 1940s are offered for both works. The Firebird suite glows with fairy tale colors, and Rouvali sows the work with liberated insights. The magician Kastchei is not a terrorist shaking the foundations of Western music this time but a more traditional disruptor threatening human balance. In the concert suite, Petrushka loses some key moments, and Rouvali also leaves the puppet story’s violence and bitonal sharpness in the background. Yet, they simmer through the colorful bustle of the Shrovetide fair. In many solos, Rouvali’s strong trust in his musicians is evident, and there is a contagious spirit of togetherness in the interpretations.
Antti Häyrynen
Rouvali maîtrise Stravinsky
Dans les discussions sur les enregistrements de Stravinsky, il est souvent noté que les propres enregistrements du compositeur ne sont pas exemplaires. Cependant, à leur meilleur, ils révèlent le phrasé acéré de Stravinsky et ses rythmes cubistiquement saccadés. D’autres dirigent Stravinsky comme s’il s’agissait de n’importe quelle autre musique, ce qui donne une impression plus sécurisante. Santtu-Matias Rouvali ne tombe pas dans ce piège, bien que son approche de L’Oiseau de feu et de Petrushka soit plus détendue que celle de son prédécesseur à la Philharmonia, Esa-Pekka Salonen. Les interprétations vivement caractérisées de Rouvali sont plus attrayantes que les récentes performances impersonnelles et polies de Klaus Mäkelä. Les enregistrements de concerts, réalisés au Royal Festival Hall de Londres en mai dernier, ne rivalisent pas techniquement avec les enregistrements en studio, mais l’image sonore est relativement naturelle.
Une perte plus importante est que seules les suites de concert des années 1940 de Stravinsky sont proposées pour les deux œuvres. La suite de L’Oiseau de feu brille de couleurs féeriques, et Rouvali sème l’œuvre de réflexions libérées. Le magicien Kastchei n’est pas cette fois un terroriste ébranlant les fondements de la musique occidentale, mais un perturbateur plus traditionnel menaçant l’équilibre humain. Dans la suite de concert, Petrushka perd quelques moments clés, et Rouvali laisse également la violence de l’histoire de la marionnette et l’acidité bitonale en arrière-plan. Pourtant, elles transparaissent à travers l’agitation colorée de la foire de la Mi-Carême. Dans de nombreux solos, la forte confiance de Rouvali dans ses musiciens est évidente, et il y a un esprit de collaboration contagieux dans les interprétations.
Antti Häyrynen
Rouvali beherrscht Stravinsky
Bei Diskussionen über Stravinsky-Aufnahmen wird oft erwähnt, dass die eigenen Aufnahmen des Komponisten keine Vorbilder sind. Im besten Fall zeigen sie jedoch Stravinskys scharfkantige Phrasierung und kubistisch ruckelnde Rhythmen. Andere dirigieren Stravinsky, als wäre es jede andere Musik, was zu einem sichereren Eindruck führt. Santtu-Matias Rouvali tappt nicht in diese Falle, obwohl sein Ansatz bei Der Feuervogel und Petruschka entspannter ist als der seines Vorgängers bei der Philharmonia, Esa-Pekka Salonen. Rouvalis lebendig charakterisierte Interpretationen sind verlockender als die kürzlich anonym glattgebügelten Aufführungen von Klaus Mäkelä. Die Konzertaufnahmen, die im vergangenen Mai in der Londoner Royal Festival Hall gemacht wurden, konkurrieren technisch nicht mit Studioaufnahmen, aber zumindest ist das Klangbild relativ natürlich.
Ein größerer Verlust ist, dass für beide Werke nur Stravinskys Konzert-Suiten aus den 1940er Jahren angeboten werden. Die Feuervogel-Suite erstrahlt in Märchenfarben, und Rouvali füllt das Werk mit befreiten Einsichten. Der Zauberer Kastchei ist diesmal kein Terrorist, der die westliche Musikauffassung erschüttert, sondern ein traditionellerer Störenfried, der das menschliche Gleichgewicht bedroht. In der Konzert-Suite verliert Petruschka einige Schlüsselmomente, und auch Rouvali lässt die Gewalt und die bitonale Schärfe der Puppengeschichte im Hintergrund. Doch sie schimmern durch das bunte Treiben des Fastnachtsfestes hindurch. In vielen Soli zeigt sich Rouvalis starkes Vertrauen in seine Musiker, und es gibt einen ansteckenden Gemeinschaftsgeist in den Interpretationen.
Antti Häyrynen
Руовали мастерски исполняет Стравинского
В обсуждениях записей Стравинского часто отмечают, что собственные записи композитора не являются образцовыми. Однако в своих лучших проявлениях они показывают остроугольную фразировку Стравинского и кубистически дергающиеся ритмы. Другие дирижируют Стравинским так, как любую другую музыку, и впечатление становится более безопасным. Сантту-Маттиас Руовали не попадает в эту ловушку, хотя его подход к «Жар-птице» и «Петрушке» более расслаблен, чем у его предшественника в Филармонии, Эса-Пекка Салонена. Ярко охарактеризованные интерпретации Руовали более привлекательны, чем недавние, безлико отполированные исполнения Клауса Мякеля. Концертные записи, сделанные в Королевском фестивальном зале в Лондоне в мае прошлого года, технически не конкурируют со студийными записями, но по крайней мере звуковая картина относительно естественна.
Большая потеря в том, что для обоих произведений представлены только концертные сюиты Стравинского 1940-х годов. Сюита «Жар-птица» сияет сказочными красками, и Руовали наполняет произведение освобожденными прозрениями. Волшебник Кащей на этот раз не террорист, потрясающий западное музыкальное восприятие, а более традиционный нарушитель, угрожающий человеческому равновесию. В концертной сюите «Петрушка» теряет некоторые ключевые моменты, и Руовали также оставляет насилие и битональную резкость кукольной истории на заднем плане. Тем не менее, они проглядывают сквозь красочное оживление масленичных празднеств. Во многих соло ощущается сильное доверие Руовали к своим музыкантам, и в интерпретациях царит заразительный дух совместной работы.
Антти Хейрюнен
Rouvali behärskar Stravinsky
I diskussioner om Stravinsky-inspelningar noteras ofta att kompositörens egna inspelningar inte är några förebilder. Men i sina bästa stunder visar de Stravinskys skarpa frasering och kubistiskt ryckiga rytmer. Andra dirigerar Stravinsky som vilken annan musik som helst, och intrycket blir säkrare. Santtu-Matias Rouvali faller inte i denna fälla, även om hans tillvägagångssätt till Eldfågeln och Petrusjka är mer avslappnat än hans företrädare vid Philharmonia, Esa-Pekka Salonen. Rouvalis livfullt karaktäriserade tolkningar är mer lockande än Klaus Mäkeläs senaste, ansiktslösa polerade framföranden. Konsertinspelningarna, gjorda i Londons Royal Festival Hall i maj förra året, konkurrerar inte tekniskt med studioinspelningar, men åtminstone är ljudbilden relativt naturlig.
En större förlust är att endast Stravinskys konsertsviter från 1940-talet erbjuds för båda verken. Eldfågelsviten lyser av sagans färger, och Rouvali fyller verket med befriade insikter. Trollkarlen Kastchei är denna gång inte en terrorist som skakar västerländsk musikuppfattning, utan en mer traditionell störningsmakare som hotar mänsklig balans. I konsertsviten förlorar Petrusjka några nyckelögonblick, och Rouvali lämnar också dockberättelsens våld och bitonala skärpa i bakgrunden. Ändå glöder de genom fastlagens färgstarka vimmel. I många solon hörs Rouvalis starka förtroende för sina musiker, och tolkningarna har en smittande anda av samarbete.
Antti Häyrynen
